CZLOWIEK RENESANSU / GENIUSZ

O TYM BEDZIE LIVE . DZIS PÓŹNIEJ

————

pismo Focus online :

„Po pierwsze – nauka. Kim był „człowiek renesansu” i kto dziś zasługuje na to miano?

Określenie “człowiek renesansu” odnosi się do konkretnego kontekstu historycznego czasów nowożytnych, ale pojawia się też w codziennym użyciu i jest powszechnie stosowane w mowie potocznej. Kim jest człowiek renesansu? Jakim osobom przypisujemy takie określenie? Co to znaczy być człowiekiem renesansu w XXI wieku? Podpowiadamy, kto to jest człowiek renesansu i jakimi cechami charakteryzuje się taka osoba.

Człowiek renesansu: cechy

Określenie człowiek renesansu odnosi się do czasów odrodzenia, kiedy wyłonił się ideał uczonego jako osoby o wielu talentach, wszechstronnie wykształconej i zorientowanej zarówno w obszarze zagadnień humanistycznych, jak i matematyczno-przyrodniczych.

Pokrewnym określeniem dla “człowieka renesansu” jest polihistor, czyli człowiek posiadający encyklopedyczną wiedzę w różnych dziedzinach nauki. Warto dodać, że takimi ludźmi było także wielu uczonych w starożytności i średniowieczu, m.in. Arystoteles, Albert Wielki czy Tomasz z Akwinu. Za ostatniego człowieka renesansu zwykło się z kolei uważać Goethego.

Jakim cechami charakteryzuje się człowiek renesansu? Oto najważniejsze z nich:

Wszechstronne wykształcenie

Człowiek renesansu to osoba dysponująca wiedzą i umiejętnościami z różnych obszarów nauki i sztuki. Posiada rozległe wiadomości o człowieku i przyrodzie, jest świetnym matematykiem i posiada uzdolnienia artystyczne. Człowiek renesansu potrafi także znaleźć powiązania między różnymi obszarami wiedzy.

Znawca języków

Co jeszcze wyróżniało człowieka renesansu? Z pewnością znajomość języków – człowiek renesansu władał językami obcymi, był też wykształcony w zakresie języków starożytnych i potrafił czytać (w oryginalnych językach) oraz interpretować klasyczne teksty kultury greckiej i rzymskiej. Te umiejętności właśnie w renesansie odgrywały istotną rolę, gdy nastąpił powrót do idei starożytnych w filozofii, literaturze czy poezji.

Zamiłowanie do filozofii

Człowiek renesansu pragnie nie tylko posiąść wiedzę, ale także mądrze z niej korzystać. To właśnie zbliża go do filozofii, w której szuka inspiracji do dalszych studiów i dzięki której potrafi spojrzeć z szerszej perspektywy na otaczającą go rzeczywistość. Przykładem osoby, która wykazywała się takimi cechami, był m.in. Leonardo da Vinci – słynny malarz, a jednocześnie inżynier, architekt, geolog, matematyk, muzyk i właśnie filozof. Podobne kompetencje wykazywało wielu innych wybitnych uczonych z czasów renesansu, np. Mikołaj Kopernik.

Uwzględnienie wartości estetycznych i duchowych

Ludzie renesansu dążyli do harmonijnego rozwoju osobistego, uwzględniając w tym zarówno potrzeby ciała, jak i ducha oraz umysłu. Cenili wartości estetyczne i duchowe, które były dla nich wyznacznikiem pomyślnego, szczęśliwego życia. Fascynowało ich piękno, harmonia, wzniosłość.

Kogo nazywamy człowiekiem renesansu?

Z powyższego opisu wyłania się obraz człowieka renesansu jako osoby wszechstronnie wykształconej, dobrze zorientowanej w kulturowym dorobku ludzkości, przywiązanej do filozofii oraz uwzględniającej w swoim życiu wartości estetyczne i duchowe. Człowiekiem renesansu nazwiemy więc osobę o głęboko humanistycznym podejściu do życia.

W dzisiejszych czasach humanista to często człowiek skupiony wyłącznie na sferach nauki związanych z działalnością człowieka. W renesansie humanizm rozumiano znacznie szerzej, a humanista interesował się człowiekiem i jego miejscem w całym uniwersum – stąd taki humanista był jednocześnie znawcą przyrody i dobrym matematykiem. Język matematyki pomagał mu w zrozumieniu praw rządzących światem, w którym człowiek i jego wytwory zajmują istotne miejsce.

Człowiek renesansu będzie zatem szanował każdy obszar racjonalnej refleksji. Podziały na “humanistów”, “przyrodników” czy “matematyków” będzie uważał za sztuczne i nie mające pokrycia w faktach o świecie – rzeczywistość wokół nas jest bowiem ściśle ze sobą powiązana i nie można radykalnie separować od siebie różnych porządków wiedzy. Różnice między naukami nie powinny stanowić pretekstu do odrzucenia czy lekceważenia jakiegoś obszaru nauki.

Jak można stać się człowiekiem renesansu?

Na powyższe pytanie trudno udzielić prostej, jednoznacznej odpowiedzi. W dzisiejszych czasach zdobycie wszechstronnej, a przy tym pogłębionej wiedzy w różnych obszarach jest znacznie trudniejsze niż przed wiekami, gdy nauka nie była jeszcze tak zaawansowana i rozbudowana jak współcześnie.

Istnieją jednak możliwości, aby stać się człowiekiem renesansu także w dzisiejszych czasach. Jak tego dokonać? Przede wszystkim warto zastanowić się, ku jakim obszarom nauki czy sztuki wykazujemy predyspozycje. Jeśli mamy smykałkę do różnych dyscyplin i dobrze czujemy się na przykład jako matematycy, fizycy, a jednocześnie z pasją studiujemy historię czy psychologię, to szansa na zdobycie rzetelnej, wszechstronnej wiedzy rośnie. Jeśli w dodatku wykazujemy talent np. w muzyce czy rysunku, to jeszcze bardziej zbliżamy się do ideału “człowieka renesansu”.

Indywidualne predyspozycje muszą w tym wypadku iść w parze z ciężką pracą. Człowiekiem renesansu możemy zostać, jeśli będziemy potrafili umiejętnie poruszać się po różnych – nieraz diametralnie odmiennych – dziedzinach nauki. To bardzo trudne do osiągnięcia w dzisiejszych czasach, w dobie specjalizacji i akceptowanej w środowiskach akademickich koncepcji nauki – nauki, której ideał bywa zwykle realizowany wyłącznie poprzez badanie określonych, niewielkich wycinków rzeczywistości (przyrodniczej, społeczno-kulturowej itd.).

Współczesny człowiek renesansu będzie jednak starał się przekroczyć ten dzisiejszy model nauki, poszukując w swoich dociekaniach szerszej perspektywy i usiłując zespolić wiedzę z różnych obszarów w jedną całość. Dzisiejszy człowiek renesansu będzie cenił ideał interdyscyplinarności i skłonny będzie do podejmowania badań międzyobszarowych. Taki człowiek będzie jednocześnie wykazywał kompetencje ścisłowca, humanisty i artysty. Człowiek renesansu w XXI wieku będzie zwykle absolwentem różnych kierunków studiów i osobą nieustannie zainteresowaną pogłębianiem swojej wiedzy.”

Joanna Chołuj artykuł o geniuszu :

Fb

„Geniusz =

Tylko i wylacznie

Pelen duch bo to TO ZNACZY

Czyli

Prawa polkula – kreacja talenty – wysoko

Lewa polkula – intelekt – wysoko

Przeplyw i wykorzystanie obu

Swiadomosc

Polaczenie czakr – 3 oko, serce, solarna

Geniusz to umie

Nie-mloda dusza

Geniusz to praca kilku wcielen

Geny plus karmiczny spadek

Po cos. Prowadzi do doskonalej realizacji celu

Zwykle ostatecznie dla swiata

Kluczowe momenty dziejow

Przejsciowe epoki

Laczenie ich

Laczenie punktow

Widzenie out od the box

Holizm

Synteza

Analiza

Opozycje

Harmonia

Geniuszow jest mini mini

AUTYSTYK NIE JEST GENIUSZEM BO MA MALO SAMOKRYTYCYZMU

To samotnicy

Z misja

Ogarniaja WIELE ASPEKTOW PLASZCZYZN DZIEDZIN

CHOC MOGA BYC SWIETNI W KILKU LUB JEDNEJ

W polowie zycia wychodza do swiata

Albo szybko umieraja

Depresja

Nadwrazliwosc

Zadnych przyjaciol

Watpliwosci wobec siebie

Mega samokrytycyzm

I krytycyzm wobec swiata

Kto ma cie rozumiec haha??

Ciag dalszy w kolejnym zyciu

Ex Mozart

Bach JS

Tesla

NIE EDISON!!!

da Vinci

Steiner

Sklodowska

…

….

Ja haha

Jak sie ogarnie geniusza to przychodzi czas na „idiote”…

Tak samo jak po byciu krolem jest sie sierota i biednym

A potem wypadkowa tego”

————-

Joanna Chołuj wiersze

Joanna Chołuj

W TEMACIE – Ja Kobieta

===============================

NA PEWNO NA NIBY NA NIGDY NA ZAWSZE

Na pewno jestem w doborowym towarzystwie

desperatów aniołów bogiń femmes fatales

tych co myślą o idei – boże broń – prozie

wierzą wiarą niezłomną podsycaną szałem

na pewno jestem w doborowym towarzystwie

wzbudzam swoim urokiem entuzjazmu fale

tam gdzie niebo wydaje się jechać na wozie

i tam hen gdzie krzyż mały mierzy nieba skalę

na pewno moje dłonie kryją mnie codziennie

przed wzrokiem moim własnym kradzionym przez lustra

nie wiem jak chronić duszę gdzie znaleźć opiekę

myśl gubię przy studniach dusza jak wiadro pusta

myślę Brassens miał łatwiej lat dziesięć codziennie

czcił ciszę bibliotek ranił epoki gusta

zmysły dusza i wolność sens bycia człowiekiem

Jeanne czciła. i co dzień całowała go w usta

myślę Camille żyła w raju. u boku Rodin

mistrz uczył ją w nią wierzył. brał… tylko jej ciało

jej geniusz rósł wbrew niemu. chmurnych myśli burza

rzeźbić serce za wiele. rzeźbić zmysły – mało

myślę cóż mam czego taki nie dawał Rodin

matkę co brud w czyste czaruje dłoni parą

ojca co gdy zamyślę gna z dziećmi w podróże

ciszę i skrzyp hamaka pod brzozą niestarą

zgaduję że pod niebem wystrojonym w lazur

nuty się ustawiały w pieśni melancholii

a Chopin je nawijał po jednej po krocie

wkładając długie palce w loki George do woli

zgaduję że Anais patrząc w morza lazur

płynęła myślą gibką tam gdzie słowo boli

by chwilę potem jęczeć w żarkim słońca złocie

gdy ją Henry rozbierał namiętnie powoli

zgaduję – mój kochanek marzy o mnie cicho

czeka chwili stosownej by przybyć z oddali

słowa me nie dość wieszcze sztuka zbyt prawdziwa

tudzież może nie chce grać w to w co tamci grali

i mogę się zapytać co łka we mnie cicho

czy to Norwida strofy – daleki głos fali

czy Piaf nuta w wydźwięku lekka acz nieżywa

czy me serce w kosmicznej życiowej mandali

***

a kto by wytrzymał

z taką jak ja

co klnie tak łatwo

jak pisze poezje

co z zaskoczenia wpadła w szał

choć prawda

nie w ludzi strzela

lecz puszcza na wiatr

a kto by wytrzymał

z taką jak ja

co nigdy właściwie

nie mówi dosyć

a zawsze – jeszcze

och jeszcze proszę…

a potem taniec

muzyka i gra

a kto by wytrzymał

z taką jak ja

co z sercem na dłoni

śmieje się w twarz

kochając na zabój

i na dnie ironii

mówi – ?ach tak

i znika w falach toni

a kto by wytrzymał

z taką jak ja

kocha ją ocean

kochają niebiosa

?a umiesz ją kochać

na „nie” i na „tak”

w okręgu i w poprzek

i czy ją dogonisz

lecz jeden wytrzymał

z taką jak ja

bez trudu potrafił

zamknąć płomień w ziemi

nabrać wiatru w skrzydła

zamknąć usta ciszą

i było tego dosyć

aby tańczyć wokół

***

jaka ja jestem

pytał poeta

staropolskim wierszem

pytał i Witkacy pytał i Gombrowicz

zerkała Świrszczyńska z ciekawością w oczach

nie chciała Osiecka

szkło świeciło jasno

Sęp Szarzyński szarzał

przy każdym odstępstwie

potakiwał cicho barokową ciszą

gdy pisałam – wierzę

wiesz przecież kochany

tak samo jak ty

tak samo zabłąkana

tak samo splątana

w oksymoron smaku

trochę zbyt pokorna

trochę zbyt bez taktu

pytała Morsztynów

rodzina niemała

pytał zaś szczególnie mój umiłowany

Stach nie Jan a jakże

co nie chciał być znany

co swą Andromachę

pisał niestrudzenie

pisał tak latami

ja potakiwałam – pisz kochany pisz mi

ile jeszcze kobiet

ile jeszcze piśnie

serce moje z bólu

ile raz powiem

to nie ty mój królu

czy jestem niewierna

pytał mnie Żeromski

rzekę rwącą rzekę

wiernie czczę co wieczór

czy jej brzegi zwiedzam

czy znam każdy kraniec

czy uczucia rwące tak mnie pchają w taniec

czy krwawię otwarcie

czy raczej w ukryciu

pytała i Gretkowska

lecz jej nie odpowiem

tak bardzo kochałam

lecz to dni minione

opowiem Anais

mej umiłowanej

o prozie wulgarnej

jak to mówią chamy

o prozie romantycznej

do bólu wskroś ciała

o prozie erotycznej

i wierszach które żebrzą

o chwilę uwagi

u tych pruderyjnych

co mają je za nic

opowiem Anais

bo wie co to tabu

bo skorpion ją ściskał

jak i mnie spuszczając

z łańcucha emocje

puszczając latawiec

wolnych myśli w słowach

wolnych niczym zamieć

opowiem Anais

bo zna tysiące granic

które i ja poznałam

bo byłam z drugiej strony

księżycowej ciemni

ale byłam przecież

zawsze byłam w pełni

opowiem mej Virginii

która tak pisała

ból był w każdym palcu

w każdej części ciała

ból tak poćwiartowany

że nie dał się złożyć

tak widziała życie

i tak chciała tworzyć

pokój był jej znany

jej pokój samotny

za drzwiami stał mąż

wsparcie i opoka

a jednak nie przeszła

popłynęła wzrokiem

hen na krańce rzeki

rzeki bez odwrotu

opowiem Marysi

w surowych okularach

o nocach bez grzechu

nocach pełnych pełni

gdy grały zmysły duszy

marsza weselnego

flow mojego ciała

gdy wena spływała

moc w noc się otwierała

jeszcze jeszcze i jeszcze

i wciąż było mało

gdy wiedziałam wszystko

to co wiedzieć miałam

nawet jeśli oni

pukali się w czoła

wyczuwali dramat

opowiem bo zrozumie

bo Pierre stał tuż za nią

bo szeptał jej – ja jestem

bądź tam gdzie być miałaś

opowiem Hildegardzie

która tak mi bliska

że z duszą się jej spajam

gdy w modlitwie pływam

opowiem mojej świętej

bo przecież jest we mnie

jest w każdej cząsteczce

bo ja nie zapomniałam

tak samo odważna

tak samo nieśmiała

dusza się się rozrasta

lecz aż tak nie zmienia

istota zostaje

cały czas ta sama

tak na wskroś słowiańska

tak wpisana w ciało

tak bez kompromisu

tak cudnie łagodna

tak głęboka w duszy

tak mocno kochała

to co najłatwiejsze

artyzm śmiech i wzruszeń

tysiące w obłokach

ale popatrz Hilda

nawet ty wiedziałaś

jest czas na czekanie

lecz i czas na prawdę całą

komu dziś powiedzieć

komu dziś zaufać

tyle było żali

tyle było skruchy

cienie zmarłych błądzą

co noc po mym pokoju

wszystkim im opowiem

opowiem niepokój

opowiem tym najdalszym

opowiem tym sprzed chwili

wszystkich was tak kocham

jakbyście tu byli

przypominam siebie

na koniu i z mieczem

z warkoczem do ziemi

przez stepy o zmroku

przez lata przez tysiące

obrazy przenikają

pamiętam zapach piasku

dźwięk indyjskich pieśni

I szorstkość papieru

nieruchomość ciała

recytację i ciszę

wszystko to wracało

i wraca codziennie

nieustannie wokół

wszyscy których pragnę

których tak kochałam

którzy mnie kochali

oni są tu cali

wirują w oddali

nigdy nie odejdą

nasza mądrość cała

splata się w tym tańcu

sacrum i profanum

granice są wszędzie

granic nigdzie nie ma

powiesz słowo

wejdziesz

na szczyt zrozumienia

powiesz dwa

upadniesz

tak nisko że nie wiesz

czy mówisz boś człowiekiem

czy jak ptak mówisz śpiewem

————

Joanna Chołuj JC Lady Łada

Pisarka Coach i Wiedźma Ario-Słowiańska

Zna wiedzę i język Ariów

Pomoże Ci

* uzdrowić swoje życie dzięki starożytnej wiedzy Ariów

* przejść od toksycznych schematów do zdrowego związku i pełni kobiecości

* rozumieć i wykorzystywać dla swojego dobra wibracje słów i wiedzę o gramatyce

Jej kursy, coaching, książki i karty pomogą Ci w kryzysie i w radykalnej zmianie swojego życia

WEJDŹ NA STRONĘ, BY POZNAĆ SZCZEGÓŁY

WhatsApp +48605663939

kursy online https://joannacholuj.pl/kursy

coaching https://joannacholuj.pl/coaching

książki https://joannacholuj.pl/mojeksiazki

karty https://joannacholuj.pl/karty-gry/

Wytłumaczenie cyklu metamorfozy w 12 sferach

#joannacholuj #kobiecość #męskość #energiażeńska #energiamęska #dojrzałyzwiązek #toksycznyzwiązek #zaburzenia #uzależnienia #współuzależnienie

#pełniakobiecości #boskażeńskość #młodość #kobiecość #energiażeńska #energiamęska #jingjang #yinyang #pełniakobiecości #polska #językpolski #polskistarożytny #gramatykapolska #ariowie #gramatykaariów #peru #offgrid #ekologia #wegetarianizm #życiepozasystemem