DLACZEGO MACIE O SOBIE TAK WYSOKIE MNIEMANIE POLACY..

kazdy znawcą literatury, poprawnosci, gramatyki…

Ale nie daj Boze powiedziec cos inaczej niz wkuto do głów w szkolach…na uniwersytetach..

A tymczasem..

Jak bylo marnie tak i jest marnie.

Mimo wysilkow wielu profesorow.

Cenię Prof Szobera , Łosia czy Mayenową..

Ale zaden nie poważył sie odkleić od laciny..spojrzec glebiej..

Wiec jak nam pisali obcokrajowcy gramatyki tak i dzis piszemy pod ich dyktando…

„Bibliografia opracowana przez Barbarę Otwinowską, Lucyllę Pszczołowską i Jadwigę Puzyninę dla okresu od XV do 1. połowy XVIII w. wymienia łącznie 95 gramatyk, podręczników i traktatów o języku polskim: dla wieku XV – 1, dla wieku XVI – 30, dla wieku XVII – 48, dla 1. połowy XVIII wieku – 18 [Mayenowa 1955, 33–48]. Nie wszystkie uwzględnione w bibliografii teksty zasługują na miano gramatyk: Przemysław Zwoliński liczbę siedemnastowiecznych gramatyk ograniczył z 48 (spośród nich 14 jest znanych tylko z tytułu) do 12 [Zwoliński 1956, 253].

Pierwsze gramatyki języka polskiego początkowo były pisane przez cudzoziemców i na użytek cudzoziemców. Ubolewał nad tym pod koniec XVI w. Januszowski w Nowym karakterze: „Do czego y to mußę przyłożyć ná więtßą ʃromotę náßę, że nam Grámmátiki Polskié cudzoziemcy opiʃuią. Czemu nie ʃwoi?” (k. D1v). Wzorów do opisu języka polskiego dostarczała gramatyka łacińska. Autorem pierwszej znanej gramatyki języka polskiego (1568) był Francuz – Piotr Statorius-Stojeński. Otwierał ja rozdział poświęcony wymowie liter, zamykał wywód dotyczący składni. Pod koniec XVI w. ukazuje się gramatyka Mikołaja Volckmara (1594), otwiera ona listę gramatyk adresowanych do Niemców. Kolejni gramatycy z jednej strony kontynuują dzieła swoich poprzedników, z drugiej zaś starają się wprowadzić do opisu języka polskiego nowe elementy lub uporządkować elementy już ustalone [Pawłowska 1970, 23–25]. Są wśród nich – jak pisał Zwoliński [1956, 310, 356] – i plagiatorzy, i pozytywni bohaterowie.

„