POLSKI WOBEC INNYCH JĘZYKÓW !!!

GRAMATYKA PORÓWNAWCZA UNIWERSALNA

copyright@joannacholuj

NAPISAŁAM O LICZEBNIKACH GŁÓWNYCH

KTO CHĘTNY. MOŻNA CZYTAĆ. TU ALBO W PDF. link na dole

Achh… dopiero tu jestem, a jeszcze cała fleksja i składnia!

I najtrudniejsze do wytłumaczenia, że istnieją trzy czasy a reszta to aspekty… i weź teraz krótko znajdź drogę w gąszczu głupich nazw typu Present Perfect albo Passe Compose…. ehhhh

……………………………………….

LICZEBNIKI tworzymy następująco:

liczebniki główne

Liczebniki, podobnie jak zaimki, nie mają swoistych form, po których można by je rozpoznawać. Mają jednak właściwie liczebnikom formy fleksyjne.

Liczebniki główne mają formy słowotwórcze rzeczowników.

Pięć, sześć, dziesięć – sieć

sto – miasto

tysiąc – miesiąc

przyrostek – aście – jedenaście

przyrostek – naście – dwanaście , trzynaście…

przyrostek – dzieścia – dwadzieścia

przyrostek -dzieści – trzydzieści , czterdzieści…

brak przyrostka – pięćdziesiąt, sześćdziesiąt…

Język polski ( i pewnie inne słowiańskie) jest bardzo podobny do sanskrytu. Oba wyszły z jednego źródła. Starosłowiańsko-scytyjskiego-aryjskiego. A być może po prostu scytyjsko-aryjskiego, bo nawet prasłowianie jeszcze wtedy nie istnieli. Ale o to alternatywni językoznawcy nadal się spierają.

Spójrzmy na porównanie polskiego i sanskrytu poniżej.

Polski

Sanskryt

Jeden

éka

dwa

dvi

trzy

trí

cztery

catúr

pięć

pañcan

sześć

ṣáṣ

siedem

saptán

osiem

aṣṭá

dziewięć

návan

dziesięć

dáśa

pięćdziesiąt

pancasat

sto

śatam

dwieście

dvisata

trzysta

Trisata

czterysta

catursata

pięćset

pancasata

Nie wszystkie podobieństwa będą tu zauważalne, niektóre słychać tylko w mowie. W każdym razie są to słowa o wspólnym pochodzeniu. Słowa podstawowe. Można je łączyć z zaimkami. I tak na przykład:

Jeden – wiąże się z zaimkiem osobowym Ja

I podobnie w innych językach – Je, I, Ich

Dźwięk I oznacza coś co się oddziela od tłumu, wspólnoty – pisałam o tym przy okazji analizy najmiejszych słów. Ego, Indywiduum, indywiduację.

Dwa – Mamy mocne oddzielenie – to Ten Drugi. D jako dźwięk jest mocniejsze od T. Mocniejsze jest być może oddzielenie , polaryzacja , opozycjaw w D niż w ty. Dlatego mamy : Dwa, Dvi, Deux.. tam gdzie to wzmocnienie jest zachowane, ale już w angielskim mamy Two… które jednak i tak jest mocniejsze w wymowie od Three, bo angielski ma dodatkowe dźwięki, które opisywałam w swoimi alfabecie wizualno-fonetycznym (th dźwięczne i bezdźwięczne).

W tym momencie zwykłe T może odpowiadać nam polskiemu D.

Taka wielka polaryzacja opozycja bezpośrednio wynika z prawa naturalnego i filozofii Przyrody słowianskiej, gdzie mamy koncepcję Jing Jang, a po naszemu właśnie Jeden Dwa. Czyli żeńską i męską energię , maksymalnie spolaryzowane ale i też przenikające jedna drugą. Bo w Dwa jest też dwa razy jeden. I tu Jeden to będzie męska Energia Pierwsza jako wychodząca do świata, a Dwa to będzie żeńska, która jednak potrafię tę męską w sobie zawrzeć (pożreć) — i mamy tu koncepcję słońca (jang) które znika w ciemności na trzy dni a potem rodzi się z niej (z jing). I oczywiście mamy koncepcję kobiecej ciąży.

Trzy, three, tri, trois. Gdy jest trójka to polaryzacja oczywiście zanika. Pojawia się środek i harmonia. I wyciszenie. Mam poczucie, że od początku pojawiało się to słowo jako

– rzeczownik czy „podmiotownik” – określający obiekty (też zaimek co zastępuje imię czyli rzeczownik),

– czasownik – troić, tworzyć trzy.

Jednak czy pierwotnie musiał być Trzy – liczebnik, i czasownik Troić , z którego powstał zaimek On, Ona, tego nie będziemy wiedzieć dokładnie. Mamy też przemieszanie w innych językach ze słowami takimi jak: inny, tamten. Spójrzmy

liczebniki : trzy, troje, troić – trois – three

on, ona, oni, ón (gwar), inny – il, elle, l’otrui – he, she, other

Cztery – quatre, four , ciatur – rdzeń CZT-KT –QT- ĆT jest ten sam , z wyjątkiem angielskiego. Można by się pokusić o pewną analizę semantyczną. Otóż, właściwie należy pomyśleć jakie to były czasy owe dawne czasy. Jeden – to był mężczyzna w pojedynkę wyruszający w świat, może na polowanie, dwa – to była para , kobieta i mężczyzna, trzy to była już mała rodzina, troić oznaczać mogło również dobrze mnożyć cokolwiek i powiększać. To wszystko sprowadzić można również do podstaw numerologii, gdzie trójka jest już podstawą wszelkiej współpracy. Natomiast czwórka to jest już coś bardzo stabilnego. To nie tylko dwoje ludzi i dziecko, albo pewna okresowa współpraca. To coś stabilnego jak cztery kąty, dom, stabilizacja, mała drużyna. To cztery palce które wszystkie patrzą w jednym kierunku.

Mamy tu rdzeń w polskim, sanskrycie i francuskim : KTR (QTR). I jest to ten sam rdzeń jak w Który, oraz wyjściowo w KTO lub KTO ROBI.

K – jak mówiłam – sugeruje jakąś żywą istotę która się cicho porusza, albo coś cicho i sprawnie robi, kreuje wykonuje. T – oznacza jakiś hałas, ale niezbyt głośny, albo tego drugiego, R oznacza wykonywanie jakiejś pracy, być może narzędziem. Cztery może nawiązywać do polowania, które czyni się wspólnie w celu złapania większego zwierza.

Pięć zaś sugeruje już coś więcej niż polowanie, raczej wojnę. I myślę że skojarzenie z pięścią, zaciśniętą pięścią która ma pięć palców, jest nie bez kozery. Pięć ma rdzeń PC/ PDZ/BDZ jeśli weźmiemy pod uwagę opcję dźwięczną i bezdźwięczną. Mamy tu skojarzenia z : bęc, bęcki, budzić, „u-bodzić” – brak aktualnie czasownika dla wyrażenia „ubodło mnie” – uderzyło mnie. Angielskie BODY – ciało – które w istocie ma pięć końcówek – cztery konczyny i głowę , też tu zapewne wpasuje się w semantyczny klimat.

Sześć, six, six, ṣáṣ, nawiązywać może do – siec, siekać, siać. Z kilku powodów – tak sugeruje rdzeń SC, SK, poza tym sześć to czerwiec, to pora zasiewania, ale i pora Kupały, pora zapładniania, pora urodzaju i płodności, i zetknięcia znów jak w dwójce, dwu osób dwu płci. To pora gdy powstaje stabilna rodzina. Tak też mówi numerologia, która z szóstką wprowadza pokój po niestabilnej piątce – zmianach, przeprowadzkach, podróżach, może wojnach. Nawiazuje to więc do siekania, czyli ucinania tego co było wcześniej – zakańczania. Ale też nawiązuje bezpośrednio do płciowości – to widać w łacinie – seco dało nam słowo sexus, sex. Bo mamy dwie płci – całość przeciętą na pół – jing jang- albo dwie szóstki.

Myślę, że wszystkie te liczebniki mówią o cyklu zaSiewania ziemi latem – z rdzeniem Ś/S/Sz – Sześć , Siedem, oSiem. Siem to też jeden ze słowiańskich bogów. W sierpniu mamy koniec cyklu siania. Dziewięć – 9 jest zakończeniem cyklu w każdym sensie, bo jeśli 6 jest zapłodnieniem ziemi i kobiety to 9 daje już owoc, daje 9 miesiąc ciąży, symbolicznie. Bo oczywiście filozoficznie mamy trzy początki – narodziny słońća w styczniu (1) i narodziny nieba (powietrza) z ziemi w marcu, zapłodnienie – połączenie ognia z wodą w czerwcu. Są to oczywiście trzy ryty przejścia i trzy święta. I czwarty jest na Dziady. Wrzesień – październik.

Zauważmy ważny tu rdzeń D/Dz. I słowa:

Dziewięć, (Dziew – jąć, Dziw-jąć), Dziady, Dziw, Dziwa, Dziewa, Dziewczyna, Dziewanna, Działać, Dzierżyć, Dziarski, Dzień, Dźwigać.

Słowo Dziw jest zaś najodpowiedniejsze dla 9, ponieważ to magiczna czerta cyfra. Ale o tym poczytajcie gdzie indziej, być może w kolejnej mojej książce o numerologii.

10 – to 1 . to nowy , kolejny początek. To nowe dziś. Dziesiąt, Dziesięć. DZJĆ. Dziś – jąć , dziś pojąć, dziś wziąć, ale i dziś- siać. Dziesięć też daje końcówkę dla kolejnych liczebników. Jeden-na – ście, na dziesięcie.

Po francusku dix, i angielskie ubezdźwięcznione Ten (dzen? Den?) było zapewne dize czy doze, skoro potem mamy onZE…

Zapewne należałoby zrobić głębsze badania by sprawdzić skąd pochodzi dokładniej twelve i eleven. W angielskim jednak dziesięć to ten, być może wcześniej den, then, theen ? Bo potem mamy thir (three) – teen, przy czym teen pochodzi od dziesięciu.

Po angielsku mamy też dużą konsekwencję tworzenia liczebników aż do 19 i wynika to na pewno z inspiracji językami słowiańskimi, gdzie dziesiątka zakańcza wszystkie liczebniki typu naście. Zaś we francuskim czy hiszpańskim zaczyna się zamieszanie. Inspiracją dla zamieszania była tu zapewne łacina. Ma ona jeszcze 17 – septendecim , ale już 18 duodeviginti , 19 undeviginti . Czyli 18 to 20 bez dwu, a 19 to 20 bez jednego. Taka mała niepotrzebna matematyka w tym miejscu… I to dało pole do popisu we francuskim (i hiszpańskim bodaj i innych romańskich), gdzie 17, 18 i 19 jest odwrócone. Ale w liczebnikach od 70 do 90 zaczyna się już niezły cyrk matematyczny. 70 to 60 + 10 (11, 12… ) , 80 to 4×20, a 90 to 4×20 +10 (11, 12, 13.. ). Może to jakoś ułatwiło życie ówczesnym liczykrupom, ale dla języka skończyło się to dośc tragicznie. I jest to raczej wymysł niełaciński, bowiem łacina pozostała przy końcówce – ginta (dzieścia – zwielokrotnione dziesięć) : np., triginta itd.

po francusku

0 – zéro

1 – un/une

2 – deux

3 – trois

4 – quatre

5 – cinq

6 – six

7 – sept

8 – huit

9 – neuf

10 – dix

11 – onze

12 – douze

13 – treize

14 – quatorze

15 – quinze

16 – seize

17 – dix-sept

18 – dix-huit

19 – dix-neuf

20 – vingt

21 – vingt et un(e)

22 – vingt-deux

23 – vingt-trois

30 – trente

31 – trente et un(e)

32 – trente-deux

33 – trente-trois

40 – quarante

41 – quarante et un(e)

42 – quarante-deux

43 – quarante-trois

50 – cinquante

51 – cinquante et un(e)

52 – cinquante-deux

53 – cinquante-trois

60 – soixante

61 – soixante et un(e)

62 – soixante-deux

63 – soixante-trois

70 – soixante-dix

71 – soixante et onze

72 – soixante-douze

73 – soixante-treize

80 – quatre-vingts

81 – quatre-vingt-un(e)

82 – quatre-vingt-deux

83 – quatre-vingt-trois

90 – quatre-vingt-dix

91 – quatre-vingt-onze

92 – quatre-vingt-douze

93 – quatre-vingt-treize

99 – quatre-vingt-dix-neuf

100 – cent

101 – cent un(e)

102 – cent deux

103 – cent trois

200 – deux cents

201 – deux cent un(e)

300 – trois cents

301 – trois cent un(e)

1000 – mille

3305 – trois mille trois cent cinq

1000000 – un million

2000000 – deux millions

2000001 – deux millions un

Copyright@joannacholuj