na pewno – wiersz

Na pewno jestem w doborowym towarzystwie

desperatów aniołów bogiń femmes fatales

tych co myślą o idei – boże broń – prozie

wierzą wiarą niezłomną podsycaną szałem

na pewno jestem w doborowym towarzystwie

wzbudzam swoim urokiem entuzjazmu fale

tam gdzie niebo wydaje się jechać na wozie

i tam hen gdzie krzyż mały mierzy nieba skalę

na pewno moje dłonie kryją mnie codziennie

przed wzrokiem moim własnym kradzionym przez lustra

nie wiem jak chronić duszę gdzie znaleźć opiekę

myśl gubię przy studniach dusza jak wiadro pusta

myślę Brassens miał łatwiej lat dziesięć codziennie

czcił ciszę bibliotek ranił epoki gusta

zmysły dusza i wolność sens bycia człowiekiem

Jeanne czciła. i co dzień całowała go w usta

myślę Camille żyła w raju. u boku Rodin

mistrz uczył ją w nią wierzył. brał… tylko jej ciało

jej geniusz rósł wbrew niemu. chmurnych myśli burza

rzeźbić serce za wiele. rzeźbić zmysły – mało

myślę cóż mam czego taki nie dawał Rodin

matkę co brud w czyste czaruje dłoni parą

ojca co gdy zamyślę gna z dziećmi w podróże

ciszę i skrzyp hamaka pod brzozą niestarą

zgaduję że pod niebem wystrojonym w lazur

nuty się ustawiały w pieśni melancholii

a Chopin je nawijał po jednej po krocie

wkładając długie palce w loki George do woli

zgaduję że Anais patrząc w morza lazur

płynęła myślą gibką tam gdzie słowo boli

by chwilę potem jęczeć w żarkim słońca złocie

gdy ją Henry rozbierał namiętnie powoli

zgaduję – mój kochanek marzy o mnie cicho

czeka chwili stosownej by przybyć z oddali

słowa me nie dość wieszcze sztuka zbyt prawdziwa

tudzież może nie chce grać w to w co tamci grali

i mogę się zapytać co łka we mnie cicho

czy to Norwida strofy – daleki głos fali

czy Piaf nuta w wydźwięku lekka acz nieżywa

czy me serce w kosmicznej życiowej mandali