RELACJA Z POLSKĄ TO TEŻ RELACJA…

PEłnia w znaku Wagi.

Czyli dostrzeżenie ran w relacji.

W pełni – można dostrzec pewne rzeczy jaśniej. To czego nie widzieliśmy – w czasie pełni można nieoczekiwanie odkryć.

Zwłaszcza, gdy jest się w pewnym punkcie swego cyklu miesięcznego.

A jednak ja nie czuję potrzeby leczenia jakichkolwiek relacji międzyludzkich dziś.

Nie. Dziś miałam rozmowę z przyjaciółką, za którą jestem bardzo wdzięczna.

Po tej rozmowie doznałam objawienia.

PRZEJRZAŁAM NA OCZY

Jak mogę wciąż mówić, że jestem „kwita” z Polską?

Jak mogę mówić, że z Polską nic złego mnie już nie wiąże?

….

Że odcięłam swoją karmę, zapłaciłam swoje długi, rozliczyłam się z karmą rodu… to prawda

Że wyszłam z trudnych sytuacji prawnych, urzędowych, sądowych, związkowych … to prawda

Że wyszłam praktycznie poza system … to prawda

…

A jednak — nadal wiąże mnie z Polską negatywna energia.. narzekania…

Nadal wiąże mnie z Polską syndrom bycia ofiarą i poczucia, że tu niewiele mogę…

Ale DZIŚ zrozumiałam, że to jest negatywna energia, którą sama jeszcze w sobie trzymam.

Sama ją utrzymuję , podtrzymuję, karmię…

Po co ją trzymam? Może cały czas boję się od niej oderwać? Może syndrom ofiary w różnych podprogowych postaciach jest u Polaków , Polek NAPRAWDĘ SILNY?

A może po prostu U MNIE jest jeszcze bardzo silny?

Ale można się temu przyjrzeć. I można świadomie tego nie chcieć.

Oficjalnie wiec oświadczam, że odtąd będę się pilnować. Pilnować swoich wysokich wibracji. I nie będę sabotażować jakichkolwiek związków z Polską.

Jeśli one mają być.

Niech będą TYLKO POZYTYWNE.

To nie oznacza, że przestanę o Polsce i Polakach myśleć krytycznie.

Nie. Nadal uważam, że jako nacja starożytna mamy ogromną (właśnie dlatego) ilość wdruków, pracy do zrobienia nad swoją świadomością i podświadomością.

JEdnak negatywne MÓWIENIE o Polsce i o możliwości współpracy z Polską – na pewno mi nie służy.

Nawet jak wyjadę za granicę, nie zamierzam palić mostów. Jestem na Polskę otwarta.

Tak naprawdę wierzę, że uda się Polsce, Polakom przełamać swoje szablony myślenia/.

Wierzę, że moje mówienie o języku polskim i tradycjach polskich przyniesie skutki.

Gdybym w to nie wierzyła – nie uczestniczyłabym w audycji u Edwarda Sławianina, a przede wszystkim – nie pisałabym w ogóle tej zreformowanej gramatyki polskiej.

Na pewno nie pisałabym jej, bo to jest bardzo trudne i ryzykowne zajęcie. Pisząc każde słowo zastanawiam się – na ile mam rację, na ile się mylę, ile błedów tworzę, ile poprawiam, ile niechęci mnie za to spotka, ile zrozumienia.

A jednak… dalej piszę.

Dalej brnę — idę w zaparte — i WIERZĘ MOCNO, że nadszedł czas mówienia prawdy o naszym języku, kulturze, historii, tradycji.

JA WŁAŚCIWIE NIE MOGĘ SOBIE POZWOLIĆ NA JAKIKOLWIEK SABOTAŻ SWOJEJ ENERGII I WYSIŁKÓW.

PO PROSTU NIE MOGĘ.

Dziś decyduję więc, i trzymajcie mnie za słowo, że nie będę więcej narzekać na Polskę i Polaków.

Miejmy dla siebie więcej wiary i miłości.

A frustracje i „wkurw” które zawsze będą trzeba rozładować jakoś inaczej niż narzekaniem i negatywnym mówieniem do Was.

Amen